مقالات مطالعات برنامه درسی

هر برنامه درسي، و از جمله برنامه درسي فلسفه براي کودکان، بر نظريه و بنيادهاي نظري استوار است. در بدو امر مي توان اين بنيادها را در ديدگاه ها و آراي فيلسوفان جست و جو کرد؛ هم به اين دليل اين که در اين برنامه درسي قصد داريم فلسفه ورزي را به کودکان بياموزيم و هم به دليل شمول و کلي بودن فلسفه در نظريه و نظريه پردازي. در اين مقاله، صرفا به بررسي انديشه هاي فيلسوفاني نظير سقراط، افلاطون، دکارت، کانت، هگل، نلسوم و ليپمن پرداخته ايم. نتايج اين بررسي نشان مي دهد که انديشه هاي سقراط، افلاطون و کانت از مفهومي از فلسفه حمايت مي کنند که برنامه درسي براي کودکان بر آن استوار است. انديشه هاي سقراط نيز در روش و در عمومي دانستن فلسفه، از اين برنامه حمايت مي کند. وابستگي همه ديدگاه هاي افلاطون به تربيت و فلسفه تربيت نيز زمينه لازم را براي رشد چنين برنامه اي تداريک ديده است. تاکيد دکارت بر فلسفه ورزي و بازگرداندن فلسفه به جايگاه واقعي خود و نزديکي قواعد و مراحل رشد دکارت به روش مورد نظر برنامه درسي فلسفه براي کودکان را مي توان جزو بنيادهاي نظري اين برنامه قلمداد کرد.
بزرگ ترين سهم هگل در زمينه برنامه درسي فلسفه براي کودکان تاکيد او بر آموزش منطق است. سهم نلسون در اين برنامه نيز تدارک تجربه اي عملي از اجراي روش سقراطي است که تقريبا شبيه آن چيزي است که اين برنامه در نظر دارد. ليپمن در مقام بنيان گذار نيز سهمي جدي در اين زمينه دارد. تغيير شيوه سقراطي از گفت و گوي دو نفره به گروهي، استفاده از متون مکتوب، عقيده نداشتن افلاطون به دموکراسي و تمايل او به ورود به دوره ديالکتيک از 18 سالگي به بعد، مخالفت کانت با ورود زود هنگام دانشجويان (و کودکان) به بحث هاي فلسفي، تاکيد هگل بر اطاعات از دولت جزء ناهماهنگي نظري انديشه هاي اين فيلسوفان با اين برنامه است.

 نسخه قابل چاپ