بانک مقالات مطالعات انقلاب اسلامی

در نگاه ابتدايي، جمع اخلاق با سياست ناممکن به نظر مي رسد؛ زيرا اخلاق، از فضايل، صفات و افعال حسنه سخن مي گويد، در حالي که سياست، دغدغه قدرت و اعمال سلطه را در سر مي پروراند. سياست مدار در پي کسب، حفظ و توسعه قدرت و نيز تامين خواست هاي نفساني خويش است، در حالي که انسان اخلاقي، با نگاه منفي به اين امور، در انديشه کسب فضايل و زدودن رذايل نفساني است. در نگاه ثانوي به اين دو موضوع مي توان دريافت که چنين اختلافي را نمي توان لزوما از ذاتيات اين مبحث به شمار آورد، بلکه مي توان با يک بازنگري در تعريف سياست، اخلاق را در کانون سياست جاي داد. از اين رو، سياستي که بر محور اخلاق سرو سامان مي يابد، «سياست اخلاقي» نام دارد.