بانک مقالات مطالعات انقلاب اسلامی

فرقه بهائيت از نظر باورهاي اعتقادي در گستره توحيد، نبوت و معاد، عملا خلاف آن چيزي را معتقدند که باور مشترک تمام فرق اسلامي است، تا جايي که براي رهبران خود، مقام نبوت و رسالت قائل بوده و دين اسلام را دين نسخ شده و پايان يافته اي مي دانند.
نفوذ اين فرقه، پس از شكست فكري از علماي عصر قاجار و اعدام علي محمد باب کاهش يافت، ولي پس از به حكومت رسيدن محمدرضا پهلوي و به خصوص در دهه هاي سي تا پنجاه، به مناصب اساسي در حكومت و دربار دست يافتند و با حمايت دولت هاي استعماري، روش هاي مختلف اسلام ستيزي را پيش گرفتند.
نقش روحانيت و مراجع آگاه، به خصوص آيت اله بروجردي و پس از ايشان، امام خميني (ره) در مبارزه فکري و قانوني با اين فرقه، بسياري از اهداف مشترك حكومت و بهائيت را خنثي کرد.

 نسخه قابل چاپ