بانک مقالات مطالعات انقلاب اسلامی

از نهضت مشروطيت تاکنون، برخي از روشنفکران، دو ايراد مهم بر حضور روحانيت در سپهر سياست گرفته اند: نخست آنکه کارکرد اصلي روحانيت، همان فهم دين وترويج آن است و بيش از آن کارکردي ندارد و به تبع آن، ورود آنان به سياست، کارکرد اصلي و ذاتي آنان را تحت الشعاع قرار مي دهد و دوم، هنگامي که روحانيت به قدرت مي رسد، دولتي اقتدارگرا برپا مي کند. اين مقاله، با نقد چنين رويکردي، مي کوشد با طرح نظريه اي نسبتا بديع، از موجوديت سياسي روحانيت، دفاع و بر ظرفيت هاي بسيار دموکراتيک در ميان روحانيت تاکيد کند.