بانک مقالات مطالعات انقلاب اسلامی

علي عبدالرازق مصري و امام خميني (ره)، از مهم ترين پرسشگران بنيادي ترين بحث در انديشه سياسي، يعني نسبت دين و سياست هستند، با اين تفاوت که عبدالرازق مي کوشد تا سکولاريزم را از نصوص ديني نتيجه بگيرد، ولي امام خميني (ره) در تضاد با آن، نظريه وحدت دين و سياست را اثبات مي کند.
مساله پژوهش حاضر اين است که چرا عبدالرازق و امام خميني (ره) با وجود پرورش ديني از موضعي درون ديني، به تضادي تئوريک در نسبت دين و سياست مي رسند. حل اين مساله مي تواند بر چالش بين سکولارهاي مسلمان با پيروان وحدت دين و سياست تاثير جدي بگذارد و به يکي از پرسش هاي مبتلابه در انديشه سياسي اسلام پاسخ گويد. يک فرضيه در پاسخ به اين چرايي، تضاد و تعارض يا تناقض نصوص ديني است که از نظر نويسنده باطل است؛ زيرا از سطحي نگري به آيات قرآن و ضعف شديد علمي حکايت دارد.
اين پژوهش تطبيقي با روش انتقادي خود در صدد است اين فرضيه را به اثبات رساند که دليل تضاد تئوريک عبدالرازق و امام خميني (ره) در نسبت دين و سياست، در تفاوت گفتمان آنان نهفته است.