بانک مقالات مطالعات انقلاب اسلامی

ايران، پس از انقلاب، به دليل ويژگي هاي خاص و جهت گيري هاي جهان شمول آن، همواره در داخل و خارج از مرزهاي خود دچار چالش هاي امنيتي بوده است. نفي وضعيت موجود جهاني، با تكيه بر ايدئولوژي اسلام انقلابي، همواره موجبات نگراني قدرت هاي بزرگ و متحدان منطقه اي آنها را فراهم آورده است. همچنين نگراني كشورهاي منطقه از گسترش ايدئولوژي انقلاب اسلامي نيز از ايجاد رابطه اي دوستانه با ايران جلوگيري کرد. از اين رو، در سال هاي 57 ـ 67، تنش شديد ميان ايران و ديگر كشورهاي منطقه براي بقا، به وقوع جنگ ايران و عراق منجر شد که پس از جنگ جهاني دوم طولاني ترين جنگ بود.
اين مقاله به دنبال بررسي اين سوال است كه سياست امنيتي ايران در دهه اول انقلاب بر چه اصولي استوار بوده و با توجه به ويژگي هاي منحصر به فرد آن، با چه مشكلات و موانعي (در داخل و خارج) مواجه بوده است؟