بانک مقالات مهدویت

آرمان شهرگرايي و اتوپيا از مفاهيمي به شمار مي رود که همواره با تولد انديشه در آدمي هم زاد است. از اين رو، انديشه ورزان بسياري به تدوين آرمان شهر و بيان عصر طلايي و مطلوب خويش پرداخته اند. اتوپيا در زبان فارسي به «جايي که وجود ندارد»، «ناکجاآباد»، آرمان شهر، مدينه فاضله و... معنا مي شود و در معناي کلي  تر، شهرهاي فاضله و سرزمين هاي خيالي را گويند که تاکنون در تاريخ محقق نشده و تنها به صورت خيالي در اذهان وجود دارد.
اتوپيا از قرن شانزده به بعد اصطلاح شد. کساني مانند هاکسلي در قرن هاي بعد، ضداتوپيا نوشتند و آن گاه نقاداني همانند پوپر در اين باره پديد آمدند.
اتوپيا و ايدئولوژي تضادي اساسي با هم دارند، به گونه اي که ايدئولوژي نظام موجود را توجيه، ولي اتوپيا نظام موجود را نفي مي کند.
اتوپيا بيشتر عرصه هاي زندگي بشري مانند مناسبات خانوادگي، مالکيت اشيا، مصرف کالا، سازمان دهي زندگي سياسي و حيات مذهبي را دربر مي گيرد و از اين رو، بيشتر طرح هاي اتوپيا در تضاد با هم هستند و غالب آنها ويژگي هاي يک سان ندارند. با مطالعه و بررسي بيشتر اتوپياها به اين نتيجه مي رسيم که مفاهيم مشترکي در بسياري از آرمان شهرها وجود دارد که در خصوصيات با هم اختلاف دارند. از جمله اين وجوه مشترک به عدالت محوري، قانون مداري و انسجام همگاني مي توان اشاره کرد.

 نسخه قابل چاپ