بانک مقالات مهدویت

جهان امروز با دو پديده متعارض روبه روست. از يک سو عدل، انصاف و اخلاق در نيروهاي اجتماعي و متن جامعه جهاني در حال رشد و فراگيري است. گرايش به معنويت و نياز به منجي در همه ملت هاي توسعه يافته و نيافته، در حال گسترش است. از سوي ديگر، خودبيني، انحصارگرايي و توسعه طلبي، هنوز در ميان برخي دولت ها ديده مي شود. در چنين شرايطي به نظر مي رسد، پريشاني، ناآرامي و اضطراب کنوني در عرصه بين المللي، محصول و نتيجه حاکميت زبان قدرت و سياست در تعيين وضعيت ملت ها، دولت ها و هنجارهاي بين المللي است. اين در حالي است که زبان عمومي مردم در سطح جهاني، زباني مفاهمه جو و برخاسته از فطرت است. زبان فطرت، فلسفه اي غني در مفاهمه و برخوردار از امکان ها و استعدادهايي است که خداي بزرگ، طينت همه آدميان را به آن مفطور کرده است. در اين راستا، انقلاب اسلامي پاسخي به ناکارآمدي زبان سياست و قدرت در عرصه منطقه اي و بين المللي بود. کاربست زبان فطرت از سوي انقلاب اسلامي و ايجاد انگيزه براي زمينه سازي ظهور منجي بر اساس اصول فلسفه تاريخ اسلامي ـ شيعي، طرح جديد ايران براي عبور از وضعيت آشوب زده بين المللي است. استخدام زبان فطرت در گفتمان انقلاب اسلامي در راستاي زمينه سازي ناشي از امکانات و استعدادهاي مشترک فطرت در انسان هاست. چه اين که فطرت، حامل ميراثي مشترک در بشر و متضمن ظهور مفاهيم بين الاذهاني در انسان هاست. شايد به همين دليل است که نقطه عزيمت همه تحولات از جمله زمينه سازي براي ظهور در گفتمان انقلاب اسلامي، توجه و تعمق در ظرفيت هاي فطرت است.
بر اين اساس، نوشتار حاضر مي کوشد تا ظرفيت هاي انقلاب اسلامي در راستاي زمينه سازي ظهور و قيام جهاني مهدي را با تاکيد بر مولفه هايي هم چون فطرت و اصول فلسفه تاريخ اسلامي ـ شيعي، تبيين کند.

 نسخه قابل چاپ