بانک مقالات زنان

نگاهي به شاخص هاي توسعه
برنامه توسعه سازمان ملل، در سال در سال 1990 شاخص هاي توسعه انساني (HDI) را به عنوان شيوه اي براي اندازه گيري توسعه ملي، با استفاده از معرف هايي هم چون طول عمر (براساس اميد زندگي)، دانش (براساس ميزان باسوادي بزرگسالان و به ويژه ميانگين سال هاي تحصيل)، و درآمد يا قدرت خريد (درآمد سرانه با توجه به هزينه محلي زندگي) معرفي کرد. علت انتخاب معرف هاي فوق، کاربردي بودن آن ها بود. آمار مربوط به هر معرف، به راحتي در دسترس بود و امکان مقايسه بين ملت ها را نيز فراهم مي کرد. برنامه توسعه سازمان ملل بر اين نکته تاکيد داشت که جداول مربوط به معرف هايي چون ميانگين سال هاي تحصيل، درآمد سرانه و ... تغييراتي را نشان مي دهد که مي تواند بيان گر وجود نابرابري در بعضي از بخش هاي يک کشور باشد. ميانگين سال هاي تحصيل، به تدريج با معرف هاي مبسوط تري جايگزين شد که نشان گر درصد جمعيت در دوره ابتدايي، دبيرستان و ديگر سطوح آموزشي بود. شاخص توسعه انساني، اگرچه ميزان رفاه، رضايت و خوش بختي ساکنان يک کشور را اندازه گيري نمي کند، اما نمايه گري از پيشرفت يک کشور در جهت زندگي طولاني تر و بهداشت مناسب است و فرصت هاي موجود در بين شهروندان آن کشور را مشخص مي سازد...