بانک مقالات زنان

در دنياي رقابتي امروز، کشورها به منظور پيشرفت و بقا در دنياي رقابت با تمام توان در جهت ايجاد توسعه پايدار تلاش مي کنند. توسعه پايدار را توسعه اي انسان محور تعريف کرده اند که موجب بيشترين تغيير مثبت و ماندگار در افراد جامعه مي شود. فراگيري اين تغييرات در همه قشرهاي اجتماعي و درگير کردن تمامي افراد و گروهها در فرايند توسعه، مهمترين وجه تمايز توسعه پايدار از تعريفهاي پيشين توسعه يافتگي به شمار مي رود. با اين وصف، زنان به عنوان نيمه اي از جامعه بشري که تا سدهاي اخير معمولا نه موضوع تحول و تغيير بوده اند و نه منشا تغيير، در توسعه پايدار نقشي محوري به عهده دارند. در واقع شرط تحقق توسعه پايدار حضور و مشارکت واقعي و فعال زنان در فرايند توسعه است.
در طي 20 سال گذشته حضور زنان در بازار کار کشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه مشاهده شده است. با وجود اين، در طي ساليان گذشته هنگام ورود به شغل جديدي که به صورت سنتي براي مردان تصور مي شده است و يا پس از اشتغال در هنگام ارتقاي شغلي، زنان بر استانداردهاي متفاوتي نسبت به مردان قضاوت شده اند. اين مقاله مفهوم ارتقاي شغلي در کارکنان زن يک موسسه آموزش عالي را کاوش و بررسي مي کند. مطالعه اخير تلاش دارد تا به اين سوالات پژوهشي پاسخ گويد: موانع ارتقاي شغلي زنان کدامند؟ تفاوتهاي برداشتي در خصوص موانع ارتقاي شغلي ميان گروههاي فرعي زنان کدامند؟ خط مشي ها و برنامه هاي بهبودي براي بهبود فرايند ارتقاي شغلي زنان کدامند؟ ارتباط ميان ارتقاي شغلي و عدالت به چه صورت است؟ نتايج اين مطالعه نشان مي دهد که يک رابطه مستقيم و منفي ميان عدالت مراوده اي و موانع ارتقاي شغلي و همچنين ميان عدالت توزيعي و موانع ارتقاي شغلي وجود دارد، اما رابطه معناداري بين عدالت رويه اي و موانع ارتقاي شغلي مشاهده نشده است. همچنين نبود حمايت سازماني، محدوديتهاي شغلي و باورهاي غلط اجتماعي، اصلي ترين موانع تعيين شده به وسيله پاسخگويان بوده اند.

 نسخه قابل چاپ