بانک مقالات زنان

آغاز جنبش فمينيستي زنان در ايران، مصادف با سال هاي انقلاب مشروطه و دوره پهلوي اول است. زنان روشن فکر اهل قلم ايران، با تاسيس مدارس دخترانه و انجمن هاي زنان و نشر نشريات ويژه بانوان نخستين گام هاي خود را به سوي آزادي جامعه زنان برداشتند. البته ناديده نبايد انگاشت که عده اي از ايشان با سروده هاي خود در اين دوران پيش گام آزادي خواهي و استيفاي حقوق زنان بودند. در ميان شاعران نام آشناي اين دوران، پروين اعتصامي از جمله بهترين هاست. وي که از مرتبه اي بالا در شاعري برخوردار است، اشعاري در حمايت از حقوق زنان و حفظ حرمت و اهميت ايشان سروده است. ديوان اين بانوي شعر ايران مملو از اشعاري است که در آن همواره به طرف داري از زنان و دختران و مادران پرداخته و گاه در اشعاري برعليه نظام مردسالار حاکم قد علم کرده است. موضوع بسياري از اين اشعار اعتراضات انتقادي وي بر جامعه زنان و نظام حکومتي مردانه ايران است. موضوع مقاله حاضر اثبات انتساب يکي از اشعار فمنيستي اين شاعر است که در سال 1300 هجري شمسي در نشريه عالم نسوان چاپ مي شود. اين قصيده کوتاه متأسفانه تاکنون از چشم خوانندگان ديوان پروين دور مانده بود. نويسنده در مقاله حاضر تلاش مي کند تا ضمن ذکر اين قصيده و بررسي صحت انتساب آن به پروين اعتصامي با به کارگيري دلايل سبک-شناسي، به نگرش هاي فمينيستي اين شاعر برجسته ايران که نتيجه تربيت پدر بزرگوار وي، يوسف اعتصام الملک و تحصيل و تعليم مدرسي است اشاره کند و ضمن يادکرد ديگر شعرهاي زنانه پروين، و يژگي هاي فمنيستي اين قصيده نويافته را نيز بيان کند.

 نسخه قابل چاپ