بانک مقالات زنان

سينما به عنوان يكي از ابزارهاي مهم اجتماعي سازي در دنياي مدرن، با بازنمايي الگوها و هنجارهاي جنسيتي حاكم بر زندگي اجتماعي در قالب اجراهاي نمايش گونه، عملا نقش برسازنده و باز توليد كننده  اين هنجارها را در زندگي اجتماعي امروزي بر عهده دارد. همچنين سينما به خاطر امكانات ويژه اش براي نمايش مناسبات مربوط به جنسيت، حوزه اي مطلوب براي مطالعات جنسيتي فراهم مي كند. در اين مطالعه، هدف اصلي بررسي تصويري است كه سينماي پس از انقلاب از روابط جنسيتي به مخاطبان ارايه مي دهد. پرسش اصلي پژوهش اين است كه نابرابري هاي جنسيتي چگونه در كنش متقابل بازيگران زن و مرد در فيلم هاي سينمايي پس از انقلاب بر ساخته مي شود. چارچوب نظري اين مقاله، بر اساس رويكرد نظري و الگوهاي تحليلي جامعه شناس بزرگ و صاحب سبك، ايروينگ گافمن درباره نمايش جنسيت در رسانه هاي بصري شكل گرفته است.
مقاله حاضر ضمن معرفي انديشه هاي بديع و نبوغ آميز گافمن درباره جنسيت و نمايش هاي جنسيتي مي كوشد با استفاده از روش تحليل محتوا، مفاهيم و الگوهاي تحليل بصري گافمن را در تحليل تصاوير سينمايي به كار بگيرد. يافته هاي پژوهش ضمن تاييد وجود معنادار نمايش هاي جنسيتي مناسكي شده در فيلم هاي سينمايي پس از انقلاب در قالب الگوهاي تحليل بصري مطرح شده توسط گافمن، بيانگر بر ساخت و باز توليد الگوها و هنجارهاي جنسيتي سنتي در سينماي ايران هستند. فيلم هاي سينمايي ايراني با بازنمايي تصويري فرامناسكي  شده از نابرابري هاي جنسيتي در جامعه، در جهت برساخت و باز توليد اين نابرابري ها گام بر مي دارند. آنها از طريق مناسكي كردن فرمانبري و كم ارزش جلوه دادن زنان نسبت به مردان، برتري يك جنس بر جنس ديگر را به نمايش مي گذارند و ارزش ها و هنجارهاي جنسيتي سنتي را تاييد و تثبيت مي كنند و اين همه غالبا از طريق اجراي مناسك فرودستي و فرادستي در كنش متقابل بازيگران زن و مرد در فيلم ها رخ مي دهد.