بانک مقالات زنان

بسياري از شاعران در اشعار خود به نوعي به مقوله زن پرداخته و يا به آن اشاره اي داشته اند. طرز تلقي و نوع نگاه آنها به زن متاثر از ديدگاه عام تر جامعه نسبت به زن و نيز تجربيات شخصي ايست که اين افراد در زندگي با آن مواجه بوده اند. در اين مقاله نيز سعي شده است با بررسي توصيفات مربوط به زن در رابطه با مرد از منظر احمد شاملو و نظامي گنجوي، دو نگاه عام و متفاوت به نقش و ويژگي هاي زن را معرفي کنيم. نظامي در شعر خود اگرچه کوشيده است زن را از جايگاه فروتري که در جامعه آن زمان برايش درنظر گرفته مي شد برهاند، با اين وجود نتوانسته است از حصارهاي گفتمان جامعه فراتر برود و با وجود توصيفات ناب و درخشان او باز هم زن شعر او صفات برتري جويانه اي را با خود دارد که حاکي از ضعف درونيش هستند. رابطه عاشقانه نيز در اين شعر بر مبناي زيبايي هاي ظاهري عاشق و معشوق و دلبستگي و شيفتگي آنها به صورت و اندامي منحصر به فرد شکل مي گيرد.
در مقابل، زن شعر شاملو اگرچه به لحاظ ظاهري داراي آن صفات برجسته نمي باشد، ولي در نهايت روح بسيار بزرگي دارد، که او را در اوج گمنامي و معمولي بودن به ساير زنان و ساير انسان ها برتري مي دهد. او نه فاتح جهان به زور قهر و ناز، که فاتح وجود انسان ها به واسطه فروتني و انسانيت خود است. در اينجا رابطه عاشقانه نه پيامد ميلي شورانگيز به وصال يک اسطوره زيبايي، که محصول همدلي و يگانگي دو انسان ظاهرا معمولي است که درون بسيار بزرگي دارند. در راستاي انجام اين تحقيق کتاب خسرو و شيرين نظامي و مجموعه اشعار احمد شاملو مطالعه شده و مقوله زن در اين اشعار مورد تحليل قرار گرفته است. اسناد ديگري نيز که به نوعي به اين موضوع اشاره اي داشته اند در فرآيند تحقيق به کار گرفته شده اند.

 نسخه قابل چاپ