بانک مقالات زنان

بنيان روش شناسي فمينيستي در نقد علوم طبيعي و اجتماعي به عنوان دانش هاي دوجنسي گرا قرار دارد. فمينيست ها بر اين باورند كه سوال ها، نظريه ها، مفاهيم، روش شناسي ها و داعيه هاي معرفتي دانش متعارف كه فرض مي شود فراغت ارزشي-جنسيتي دارند، در حقيقت دركي مخدوش شده و ناعادلانه، هم از طبيعت و هم از زندگي اجتماعي، به دست داده اند. به علاوه، تجربه هاي مرتبط و مبتني بر جهان اجتماعي در دانش اثبات گرايي، حذف يا در بهترين حالت دست كم گرفته شده است. به همين علت، از ميانه دوم قرن بيستم، فمينيسم خواه به عنوان نوعي نقد و خواه به عنوان يك روي كرد نظري مبتني بر پارادايم انتقادي يا به مثابه يك پارادايم مستقل در علوم اجتماعي و رفتاري معاصر، اصول و مفروضات پارادايميِ وفاق سنتي-اثبات گرايي را به چالش كشاند و بر همين اساس، بديل هاي هستي شناختي، معرفت شناختي و روش شناختي خاص خود را عرضه كرد. از منظر روي كردِ فمينيستي، دانش داراي خصلتي محلي، موقعيتي، بسترگرا و تاريخي و نه موجوديتي جهان شمول و فرابستري است. اين مقاله قصد دارد مباني پارادايمي و مجادله هاي انتقادي در تحقيق فمينيستي را مطالعه كند. در اين راستا، ابتدا ضمن مرور اجمالي بر روي كرد عمومي فمينيسم و روند پيدايش تاريخي آن، سه خرده رهيافت تجربه گرايي فمنيستي، نظريه ي ديدگاه فمينيستي، و پست مدرنيسم فمينيستي مطالعه مي شوند. سپس، مواضع پارادايميكِ تحقيق فمينيستي در قالب مباحث هستي شناسي، معرفت شناسي و روش شناسي بحث و مطالعه مي شوند. بخش آخر مقاله به نقدهاي روش شناختي فمينيستي از پارادايم اثباتي و نيز معرفي و تشريح اصول روش تحقيق فمينيستي اختصاص دارد.