بانک مقالات زنان

مقاله حاضر با استفاده از روش اسنادي و تحليلي به بررسي ابعاد معرفت شناختي و جامعه شناختي نظريه هاي فمينيستي مي پردازد تا رابطه فمينيسم به عنوان يک جنبش اجتماعي رهايي بخش را با مساله کليت انساني آشکار سازد. مهم ترين نقد بر ديدگاه هاي مدرن و پسامدرن جنبش فمينيستي، ناتواني آن ها در ارايه يک مفهوم کلي براي رهايي سوژه انساني و گاه، برساختن شکاف بنيادي و عميق بين دو نيمه بشري است. اين دو جريان فکري که تحت تاثير شرايط اجتماعي معرفتي متفاوت ايجاد شده اند، به وبژه با تغيير شرايط در سال هاي آخر قرن و با شکل گيري نظريه هاي پسافمينيستي مورد انتقاد و بازانديشي قرار گرفته اند. پسافمينيسم از گرايش هايي متفاوت تشکيل شده است و يکي از اين گرايش ها به انکار بنيادي دستاوردهاي فمينيستي مي پردازد و آن را منسوخ اعلام مي کند، اما دومين گرايش در بدنه کلي جريان هاي موج سوم فمينيسم تلاش دارد تا چشم اندازهاي مناسب جامعه شناختي و معرفت شناختي را براي توجه هم زمان به رهايي بخشي زنان و کليت انساني فراهم سازد. در مقاله حاضر، اين گرايش انتقادي و در عين حال تداوم بخش فمينيستي موج سوم، با توجه به ابعاد معرفت شناختي و جامعه شناختي آن با دو عنوان «پسافمينيسم چون فمينيسمِ پسامدرن مثبت انديش» و «پسافمينيسم چون جنبش اجتماعي جديد» و در ارتباط با چگونگي برساختن سوژه دوگانه انساني (زنانه و مردانه) توصيف و تبيين مي شود.

 نسخه قابل چاپ