بانک مقالات زنان

اين مقاله درصدد است تبيين نمايد چرا زنان به موضوع سياست گذاري هاي رسمي در دوره‌ رضاخان بدل شدند؟ پاسخ اين پرسش در منطق گفتمان خاص اين دوره يعني «ملت گرايي باستان گرا» است. اين گفتمان متکي بر يک نظريه‌ نژادي است و به ويژه، مسايل و موضوعات اجتماعي و فرهنگي بر همين اساس فهم مي شود. در فاصله‌ انقلاب مشروطه و شکست حکومت برآمده از آن تا روي کار آمدن رضاخان، بر مبناي راهبرد «استبداد منور»، اين باور در ميان نخبگان سياسي و نيروهاي اجتماعي ملت گرا تقويت شد که راهبرد پيشرفت و نوسازي جامعه‌ ايران، اصلاح «طبيعت فاسد» مردم ايران است. روشن است که در چارچوب گفتمان ملت گرايي باستان گرا، اصلاح طبيعت ايرانيان، جز از طريق اصلاح نژادي آنها ممکن نيست. «ازدواج»، اصلي ترين نقطه‌ تمرکز در اين راهبرد است و زنان، به عنوان يکي از طرفين ازدواج، هم در مقام متولدکننده‌ فرزندان و هم در مقام مادر و مربي نسل جديد ايراني، جايگاه ويژه و ممتازي نزد ملت گرايان باستان گرا پيدا کردند. از اين رو مخاطب بخش عمده اي از سياست گذاري هاي اجتماعي حکومت و نخبگان ملت گرا، «زنان» بودند که شاخص ترينِ آنها قانون «کشف حجاب» است.

 نسخه قابل چاپ