بانک مقالات راهنمایی و مشاوره

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي دو رويکرد طرحواره درماني و دلبستگي درماني بر سبک هاي دلبستگي مي باشد.
روش: روش تحقيق نيمه آزمايشي بوده، که در آن از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده گرديد. جامعه آماري کليه دانشجويان در مرحله عقد دانشگاه کردستان بود، که براي ازدواج دانشجويي در واحد ازدواج دانشجويي دفتر نهاد رهبري آن دانشگاه ثبت نام کرده بودند. روش نمونه گيري به صورت در دسترس بود که ابتدا تمام آزمودني ها (جامعه آماري) ابزارهاي پژوهش را تکميل نموده، از ميان آن ها تعداد 67نفر از افرادي که نمره پاييني را درسبک هاي دلبستگي به دست آوردند، گزينش و سپس از اين تعداد به طور تصادفي 45 نفر انتخاب شدند. اين نمونه 45 نفري به صورت تصادفي در سه گروه پژوهش يعني گروه هاي طرحواره درماني، دلبستگي درماني و کنترل هر کدام به تعداد 15 نفر گمارش شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سبک هاي دلبستگي هازن و شيور بود که هر سه گروه پس از تکميل پيش آزمون و 10 جلسه درماني انفرادي آن ها را تکميل کردند. بعد از سه ماه و در مرحله پي گيري، آزمودني ها ابزار پژوهش را مجددا تکميل نمودند. روش تجزيه و تحليل داده ها، تحليل واريانس يک راهه روي نمرات تفاضل بود.
يافته ها: نتايج پژوهش نشان داد که در افزايش سبک دلبستگي ايمن، روش دلبستگي درماني معنادار بوده است (P?0.002). در کاهش سبک دلبستگي ناايمن، روش دلبستگي درماني اثر معناداري داشته است (P?0.042) اما در کاهش سبک دلبستگي دوسوگرا هيچ کدام از روش-هاي درماني تاثير معناداري نداشته اند.
نتايج: روش دلبستگي درماني در کاهش سبک نا ايمن و افزايش سبک ايمن، روشي مناسب است که در مشاوره زوج هاي جوان موثر است.

 نسخه قابل چاپ