بانک مقالات علوم ارتباطات اجتماعي

مقاله حاضر که به سنجش ميزان احساس شادي سرپرستان خانوارهاي شهري اصفهان و زمينه هاي فرهنگي از جمله سرمايه فرهنگي، سبکهاي فراغتي فرهنگي (علمي - فرهنگي، فرهنگي - هنري، ورزشي و ...) و همچنين دينداري به عنوان يکي از مولفه هاي فرهنگ مي پردازد، يک بررسي پيمايشي است که از نظر وسعت پهنانگر و از نظر زماني، مقطعي است (نيمه دوم سال 1386). جامعه آماري آن کليه سرپرستان خانوارهاي شهر اصفهان هستند و حجم نمونه مقتضي بر اساس فرمول کوکران، 384 نفر تعيين شده است. به طوري که پرسشنامه طراحي شده با روايي سازه هاي مناسب (طبق ضريب آلفاي کرونباخ) بر حسب نسبت خانوارهاي هر منطقه در بين مناطق مختلف شهر اصفهان توزيع شده است.
بر اساس نتايج حاصل از روشهاي آماري مورد استفاده، ميزان شادي سرپرستان خانوار در شهر اصفهان 56.23 بوده، به گونه اي که ميانگين بعد احساسي شادي 59.37، ميانگين بعد شناختي 53.88 و ميانگين بعد اجتماعي آن 55.42 است. همچنين ميانگين سرمايه فرهنگي در جامعه مورد مطالعه 27.57 است که کسب مهارتهاي فرهنگي با ميانگين 31.89 داراي بيشترين حد و کسب مدارک فرهنگي داراي کمترين ميانگين (19.16) است؛ همچنين ميانگين دارا بودن وسايل فرهنگي در جامعه آماري مورد مطالعه 31.68 است. به علاوه در بين سبکهاي فراغتي تعيين شده توسط تکنيک تحليل عاملي، ميانگين اوقات فراغت خانوادگي 53.78، اوقات فراغتي تفنني 36، اوقات فراغت ورزشي 28.01، اوقات فراغت فرهنگي - هنري 20.43 و اوقات فراغت علمي - فرهنگي 15.34 است. بر اساس آمارهاي موجود اگر چه ميزان سرمايه فرهنگي و سبکهاي فراغتي فرهنگي در بين سرپرستان ميانگين پاييني دارد اما همواره با احساس شادماني آنها همبسته است به طوري که به نظر مي رسد با افزايش آنها ميزان شادي نيز افزايش مي يابد. از سوي ديگر دينداري نيز به عنوان يکي از مشخصه هاي فرهنگي در شهر اصفهان با احساس شادي سرپرستان خانوار رابطه معني دار و مستقيم دارد.

 نسخه قابل چاپ