بانک مقالات علوم ارتباطات اجتماعي

ايران سرزميني است با تنوع طبيعي - فرهنگي بسيار بالا که مي توان از آن به نحو مطلوبي در روند توسعه و قدرتمند تر شدنش بهره برد. تکثر زبانها و قوميتها يکي از اشکال اين تنوع است که به رغم تصويري که عموما به صورت منفي از آن ايجاد شده و گاه آن را به مثابه مشکلي احتمالي براي انسجام و فرآيند شکل گيري روحيه و ساختارهاي دولت ملي مطرح کرده اند، مي تواند درست برعکس به مثابه ابزاري اساسي براي تقويت اين فرآيند به کار گرفته شود. در مقاله حاضر که حاصل بخشي از نتايج يک طرح تحقيقاتي است، تلاش شده است امکانات بالقوه اي را که اين تنوع مي تواند براي ارتقا سطح علمي کشور به ما ارزاني کند نشان داده شوند. تاکيد اصلي مقاله بر تداوم سرزميني و جهاني اقوام ايراني است که به کشور ما امکان جذب و مبادله دانشجويان و اساتيد و مشارکت در فرآيندهاي جهاني توليد علم را در حوزه هاي جغرافيايي ديگر و شکوفا ساختن همکاريهاي منطقه اي و بين المللي در سطوح دانشگاهي و موسسات پژوهشي مي دهد. در اين مقاله استدلال مي شود که مديريت و سياست گذاري عمومي در زمينه آموزش و پژوهش استفاده لازم را از اين امکانات بالقوه انجام نداده اند و راهکارهايي را براي خروج از اين موقعيت در چهار منطقه زباني - فرهنگي مورد مطالعه، يعني حوزه هاي آذري، بلوچ، عرب و کرد ايراني ارايه مي دهد.
نقطه اتکاي اصلي مقاله موضوع زبان است؛ زيرا زبان عمده ترين سطحي است که در آن هويتهاي محلي تعريف مي شوند. همچنين مساله نياز به اتخاذ يک سياست زبان شناختي مشخص در سطح آموزش عالي که بتواند ما را در موقعيت بهتري براي جذب و گسترش فرهنگي ملي و فرهنگ قومي و محلي مان قرار دهد.

 نسخه قابل چاپ