بانک مقالات علوم ارتباطات اجتماعي

تلويزيون تعاملي حاصل دو فرايند «همگرايي» و «تعامل» ناشي از انقلاب ديجيتال است. در پژوهش حاضر موانع راه اندازي تلويزيون تعاملي در ايران مورد بررسي قرار گرفته است. يافته هاي اين پژوهش، با روش کيفي و استفاده از مصاحبه عميق با کارشناسان و سياستگذاران به دست آمده است. يافته ها حاکي از اين است که تلويزيون تعاملي، چندان شناخته شده نيست و راه اندازي آن با موانع متعددي روبه روست که آنها را مي توان به سه بخش عمده شامل محدوديت هاي «فني و توليدي»، «فرهنگي و اجتماعي» و «قانوني و حقوقي» تقسيم کرد. موضوعاتي چون نامناسب بودن زيرساخت هاي فني و بي توجهي به تربيت نيروي انساني ماهر براي توليد برنامه هاي تعاملي را مي توان در دسته محدوديت هاي «فني و توليدي» قرار داد. موضوعاتي از قبيل انحصاري و دولتي بودن تلويزيون و فراگير نبودن فرهنگ استفاده از اين فناوري ها در بخش محدوديت هاي «فرهنگي و اجتماعي» جاي مي گيرند. ابهامات موجود بر سر پخش صدا و تصوير از طريق وب و فقدان قانون مناسب براي حفظ حقوق معنوي برنامه ها و حفظ حريم خصوصي افراد نيز در مباحث «قانوني و حقوقي» مي گنجند.

 نسخه قابل چاپ