بانک مقالات تاریخ

تهاجم عرب ها به ايران، به ورود و اقامت گروه هايي از عرب ها در ايران منجر شد. اين افراد يا نظامي بودند يا افرادي پر دردسر كه خلافت اموي سعي داشت آنان را از مركز خلافت دور كند و يا ناراضيان مذهبي و سياسي كه دور شدن از دسترس خلفا را ترجيح دادند و ترك ديار كردند. بيشتر آنان به خراسان كه دورترين فاصله را از دمشق داشت، رهسپار شدند. بدين ترتيب، گروهي از نظاميان و غيرنظاميان عرب در طول حكومت اموي به همراه خانواده و به قصد سكونت به خراسان آمدند. در واقع، حضور آنان در خراسان نوعي مهاجرت به خراسان محسوب مي شد. هر چند آنان به دستور خلفاي اموي، براي دستيابي به فتوحات به خراسان آمده و به جنگ مبادرت كرده بودند، با گذشت زمان، اقامت در شهرهاي خراسان و امرار معاش را به جنگ ترجيح دادند و جزيي از مردم خراسان شدند. در اين دوره از تاريخ، ايرانيان در سرنوشت سياسي منطقه خود نقش موثري نداشتند. گرچه دهقانان سعي كردند در مناصب خود باقي بمانند، نقش آنان دخالت در جمع خراج و تا حدودي تسلط بر مردم محل خويش بود. اهرم قدرت سياسي در خراسان در دست عرب هايي بود كه در خراسان مقيم شده بودند و با حكام منصوب خلفا سازش يا مخالفت مي كردند. اختلافات قبيله اي، به خصوص در ميان دو گروه يمني و مضري هيچ گاه به توافق و اتحاد منجر نشد بلكه همين اختلافات كه گاه ايرانيان نيز در هر دو گروه متخاصم شركت نظامي داشتند، سرانجام به سقوط امويان انجاميد و راه را بر نيروي تازه نفس عباسيان باز كرد.