بانک مقالات تاریخ

اين مقاله به بررسي قيام امام حسين (ع) در شعر شاعران نوپرداز عرب پرداخته است. از نظر آنان امام حسين (ع) رمز حق و عدالت و تجربه تاريخي است.
از نگاه شاعري چون "احمد دحبور" راه نجات، راه بازگشت به کربلاء است و هر انساني مي تواند به محض اراده خود، وارد آن شود.
"أمل دنقل" و "محمدعلي خفاجي" اعتقاد دارند که اوضاع کنوني مانند اوضاع و شرايط زمان امام حسين (ع) و کوفي مسلکي نيز در قرن بيستم جاري و ساري است، لذا اميدي به تغيير شرايط و اوضاع نيست.
"قاسم حداد" سر مبارک حسين را بسان پرچمي از حق و عدالت مي داند که به هر سرزميني برود، آن را پر از مهر محبت مي کند.
"مظفر نواب" حاکمان امروزه عرب را مانند يزيد مي داند لذا به حسين و شمشيرش در اين زمان نياز است.
"عبدالرحمن شرقاوي" مي گويد بايد ياد حسين در دل ها زنده بماند، و هرگاه ملتي بخواهد عدالت را بگستراند بايد حسين را به ياد آورد. و اگر در مقابل ستم قيام نکند و عدالت را برقرار ننمايد گويي دوباره حسين را کشته است.
از نظر "محمد عفيفي" امام حسين قيام نکرد تا انتقام ستمديدگان را از ستمگران بگيرد، بلکه قيام کرد تا راه و رسم ستم ستيزي را به ستمديدگان بياموزد.
"اُدونيس" قيام حسين را با کل هستي هماهنگ مي داند. از نظر وي کل هستي از قيام حسين متأثر گشته است. سنگ ها بر او مي گريد و گل ها بر شانه هايش مي رويد، و رودخانه ها بر جنازه حسين روان است و درختان خم شده اند تا بر حسين نماز بگذارد. پس تا هستي است حسين هم هست.

 نسخه قابل چاپ