بانک مقالات تاریخ

در فاصله تاسيس دولت قاجار تا پايان سلطنت فتحعلي شاه (صدر قاجار) وقايع نگاران و مورخان زيادي ظهور کرد. آن ها تاريخ هايي با ارزش هاي متفاوت نوشتند و تاريخ نويسي در اين دوره را از حيث کمي و در پاره اي موارد از حيث کيفي به توسعه و ترقي نسبي رساندند. ميرزا فضل اله خاوري شيرازي، در سال آخر سلطنت فتحعلي شاه آخرين اثر در تاريخ نويسي صدر قاجار را با نام تاريخ ذوالقرنين نوشت. سبک و رويه خاوري در نوشتن تاريخ ذوالقرنين، اثر او را در ميان تواريخ صدر قاجار که بيشتر آن ها در رديف تاريخ نويسي سنتي ايراني قرار مي گيرند، متمايز و متفاوت کرد. خاوري بر پاره اي از ويژگي هاي تاريخ نويسي سنتي و وقايع نگاري هاي مرسوم وفادار بود، اما ويژگي هاي سبک او، تاريخ نويسي را از حد وقايع نگاري صرف و مرسوم فراتر برد، او را در جايگاه برجسته اي نشاند و در سرنوشت آينده تاريخ نويسي عصر قاجار نيز تاثير نهاد. اين ويژگي ها عبارت اند از: سبک، نثر و زبان ساده و روان و پرهيز از لفاظي هاي ادبي و بيهوده گويي مرسوم در گزارش حوادث، اهتمام مورخ به تحليل و تعليل رويدادها و از همه مهم تر، تاکيد بر ضرورت اصلاح شيوه تاريخ نويسي، ورود او به حيطه انتقاد تاريخي و حضور محسوس مورخ در پس گزارش هاي تاريخي، شناختي نو از تاريخ و تمدن و نظام هاي جديد سياسي اروپا.

 نسخه قابل چاپ