بانک مقالات تاریخ

شيراز از ديرباز يکي کانون هاي مهم شهري جنوب ايران و نيز از مراکزي بود که وجوه توليد کشاورزي، پيشه وري و دامداري را با توجه به رونق سه شيوه معيشت دامداري (شبانکارگان)، روستايي (روستاهاي جلگه هاي کربال، استخر و دشت مرغاب و...)، و به ويژه شهري (شيراز و از آن ميان کازرون) داشته است. در واقع بازار شيراز محل تجمع مواد خام و فراورده هاي حاصل از وجوه متنوع توليد در شهرهاي دور و نزديک بوده است که از آن جمله است مرواريد خليج فارس، پشم و کرک از نواحي شبانکاره و کرمان و.... از سوي ديگر موقعيت جغرافيايي شيراز بر سر راه خليج فارس به اصفهان و ري (محل اتصال جاده ابريشم و راه هاي دريايي خليج فارس و اقيانوس هند)، روند مهاجرت پيشه وران و مردم شهرهاي همسايه به شيراز و تخريب کانون هاي شهري همسايه اي چون اصفهان در آغاز عهد مغول، موجب رونق بازار شيراز شد. اوج گيري طريقت هاي صوفيانه اي چون پيروان ابن خفيف شيرازي، شيخ کبير و شيخ ابواسحاق کازروني نيز در تقويت همبستگي اجتماعي اصناف و انسجام صنفي بازار شيراز اهميت داشت. مقاله حاضر مي کوشد تا به اين پرسش پاسخ گويد که اصناف و صنايع بازار شيراز در قرون 7 و 8 قمري چه اوضاع و چه نوع توليداتي داشته است؟ فرضيه بر آن است که برخلاف نظر برخي مورخان اقتصادي که معتقد به غلبه صدور مواد خام در اقلام صادراتي ايران سده هاي مذکور هستند، به نظر مي رسد که درصد قابل توجهي از کالاهاي توليدي بازار شيراز حاصل فرايند کار صناعي و نه تنها توليد مواد خام بوده است.

 نسخه قابل چاپ