بانک مقالات تاریخ

در تحليل و بررسي فرايند شکل گيري پديده هاي تاريخي، جغرافياي تاريخي از حوزه هايي است که تامل در آن ضروري مي نمايد. هدف اين مقاله با اتکا بر روش تاريخي، بررسي نقش جغرافياي تاريخي در شکوفايي و بالندگي مدرسه حله و تاثير آن در گسترش انديشه شيعي در اين دوره است. حله را اميران امامي مذهب بني مزيد در سده پنجم قمري ساختند. دبيس اول در حدود سال 419 قمري آن را در محلي آباد به نام جامعين، در غرب رود سورا (جامع جديد)، بنيان نهاد و صدقه بن منصور (501 - 478ق)، در سال 495 قمري آن را به مرکز ايالتي به همين نام با اعمال و نواحي متعدد تبديل کرد. حله با موقعيت سوق الجيشي مناسب، به زودي از مراکز عمده تجارت و کشاورزي و تجمع ثروت در عراق شد. در سايه اين مزايا، علماي اديب و دانش پرور بني مزيد محفل ادبي معتبري در حله بنيان نهادند. تداوم اين روند در دوره سيطره خلفاي عباسي در حله، به ويژه عهد الناصرلدين اله، به اين شهر مرکزيت ادبي و علمي بخشيد. در دوره ايلخاني تداوم اين مولفه ها و امينت پايدار (از ابتداي بني مزيد تا پايان عصر ايلخاني) و عنايت آنان به تشيع، شکل گيري حوزه علمي شيعي معتبري را در اين شهر در پي داشت که حوزه هاي انديشه و جغرافياي تشيع را به ويژه در ايران از خود متاثر کرد.

 نسخه قابل چاپ