پاسخ به:بانک مقالات تاریخ
چهارشنبه 6 اردیبهشت 1391 4:21 PM
| 6 : تاريخ اسلام و ايران (علوم انساني) پاييز 1388; 19(3 (پياپي 79)):127-143. |
| انديشه عثماني گرايي در تاريخ اصلاحات عثماني |
| عربخاني رسول* |
| * دانشگاه غازي آنكارا |
|
همزمان با آغاز زوال اقتدار سياسي اقتصادي دولت عثماني طي قرن نوزدهم، ظهور اولين نشانه هاي بيداري ملي در ميان اقليت هاي درون امپراطوري عثماني كه خواستار استقلال و خودمختاري بودند، دولتمردان نظام را با چالشي جدي و در عين حال جديد و بي سابقه مواجه ساخت. چگونه مي توان تماميت ارضي عثماني را حفظ كرد و آن را از خطر تجزيه رهانيد؟ مهمترين و در عين حال اولين ايدئولوژي سياسي كه تلاش كرد به اين سوال پاسخ دهد و راه حلي براي مساله فوق بيابد، انديشه «عثماني گرايي» بود. رويكرد اين سياست كه محور عمده اصلاحات سياسي اجتماعي سراسر قرن نوزدهم عثماني از تنظيمات تا پايان مشروطه دوم به شمار مي رود، ايجاد وحدت و همبستگي ميان اتباع ساكن امپراطوري از طريق اعطاي تساوي حقوقي به آنها و مشاركت دادنشان در اداره امور كشور بود. هدف مقاله حاضر بررسي ماهيت و ابعاد اين سياست و در عين حال ميزان كارايي آن در حل مسايل امپراطوري مي باشد. |
| كليد واژه: عثماني گرايي، امپراطوري عثماني، اصلاحات |
 |
|
نسخه قابل چاپ |
