بانک مقالات تاریخ

عصر صدرالدين موسي صفوي (792ـ 735 هـ.ق) که مقارن ايام انقراض عصر ايلخاني و شروع دوره فترت بود، يکي از مهمترين ادوار تاريخ خاندان صفوي در راستاي حفظ و گسترش املاک و اموالشان با تکيه بر دستاويزهاي مردم پسند، چون زاويه سازي و خانقاه داري بوده است. در اين ايام، صدرالدين با هوشياري و تلاش مضاعف، نه تنها در صدد گسترش املاک و اموال خاندان برآمد، بلکه با اتخاذ شيوه ها و تاکتيکهاي خاص، نظير ادعاي سيادت، دستور تاليف کتاب صفوه الصفا، بنيان بقعه و... به موفقيت هاي چشمگيري نايل آمد که بايد او را در واقع سازنده و معمار بزرگ خاندان صفوي قلمداد کرد. او با تلاشهاي عامه پسند در آن عصر متشنج توانست خاندان فئودالي (ن.ک: پاورقي 1) صفوي را جامه اي صوفيانه بپوشاند که با اتکا بر پاره اي از اقدامات او، آن هسته فئودالي خاندان جايش را با پوسته صوفيانه عوض کرد و مساله زمينداري صفويان به فراموشي سپرده شد و همه چيز اين خاندان به تصوف و طريقت اسناد يافت. در اين راستا، تلاش شد با طرح آرايه ها و پيرايه هاي فراوان، آن موقعيت اربابي و زمينداري کتمان و در عوض مريدپروري آنها به شکلي اغراق آميز برجسته گردد. از جمله ادعاي مناسبات مريد و مرادي صدرالدين و قاسم انوار در اين فضا خلق و جعل شد.
مقاله پيش روي کوشش دارد تا صحت و سقم ادعاها، چند و چون مناسبات و اعمال و اقدامات صدرالدين را به بحث گذارد.

 نسخه قابل چاپ