بانک مقالات تاریخ

تهاجم اوليه مغول (619ـ616 هـ) و مرگ سلطان محمد خوارزمشاه (617 هـ) يکپارچگي سياسي ايران را در چارچوب قلمرو خوارزمشاهيان پايان داد. از اين رو، افزون بر حکومتهاي محلي بازمانده از دوره سلجوقي، پاره اي شاهزادگان و امراي دستگاه سلطنت خوارزمشاهي نيز در قلمروهايي محلي از جغرافياي پهناور ايران بساط ملکداري گستراندند. قراختاييان کرمان از زمره اين حکومتهاي محلي است که پس از فروپاشي سلطنت خوارزمشاهي تاسيس شد. دوران فترت اوليه مغول در ايران که از پايان تهاجم اوليه مغول آغاز گرديد و با لشکرکشي هلاکوخان و تشکيل حکومت ايلخاني پايان پذيرفت، دوره اي پرالتهاب و بحراني بود که حکومتهاي محلي درون ايران به سختي آن را سپري کردند. بي ترديد تنظيم مناسبات با بازماندگان سلطنت خوارزمشاهي، خلافت عباسي و چگونگي برخورد با تهديد فزاينده مغولان و دربار مرکزي مغول، حکومت هاي محلي ايران را وارد عرصه پيچيده اي ساخت که افزون بر جنبه عملي آن که معطوف به حفظ موجوديت و گذار از اين دوران بحراني بود، از جنبه نظري نيز با توجه به مباني مشروعيت حکومتهاي محلي ايران در چارچوب نظريه سلطنت و خلافت اسلامي قابل تامل است. از اين رو، اين مقاله با روش توصيفي و تحليلي بر پايه منابع کتابخانه اي، با چنين رويکردي به بررسي حکومت محلي قراختاييان کرمان به عنوان نمونه اي مهم از حکومتهاي محلي ايران در دوران مغول مي پردازد.

 نسخه قابل چاپ