بانک مقالات تاریخ

اسکندر مقدوني در سال 325 ق.م. در دهانه رود سند تصميم به بازگشت به غرب را گرفت. در نقشه ترسيمي وي سپاه بزرگ مقدوني که اينک از مليت هاي مختلف تشکيل شده بود، به فرماندهي خود وي از طريق سواحل گدروزيا (درياي عمان) سفر جنگي خود را آغاز نمود، در حالي که ناوگان دريايي او به سرکردگي نئارخوس در آبهاي اين دريا نيروي زميني را حمايت مي کرد. جغرافيانگاران يوناني در اين عهد بلوچستان را به سه بخش به نامهاي اوريتيايي، سواحل ماهي خواران و گدروزيا تقسيم کرده بودند.
اسکندر هنگام عبور از مناطق سه گانه فوق با مسايل و پديده هايي روبه رو گرديد که تا پيش از اين، براي وي و سپاه نيرومندش چندان شناخته شده نبود. در واقع، سختي اين مسايل بيش از تمام سختيهايي بود که خود وي و لشکريانش از آغاز جنگ در کناره رود گرانيکوس تا خاتمه آن در دهانه رود ايندوس تجربه کرده بودند.
اسکندر مي دانست که سرزمين گدروزيا داراي طبيعتي خشن و فاقد منابع غذايي لازم براي تغذيه سپاه و تعليف احشام است، با وجود اين، وي از سر نخوت و غرور و براي نشان دادن قدرت مافوق بشري خود مصمم گرديد تا از آن عبور نمايد. با همه اين اوصاف، آيا اسکندر توانست به اهداف جاه طلبانه و بلندپروازانه خود جامه عمل بپوشاند؟
با توجه به اين موضوع که بلوچستان فاقد يک نظام شهري متمرکز و پيشرفته بوده است، مورخان و جغرافيانگاران چگونه به اين موضوع نگريسته اند؟
در اين مقاله سعي شده است تا علاوه بر پاسخگويي شفاف به دو پرسش فوق، نسبت به مجموعه عمليات اسکندر و لشکريان او در خاک گدروزيا، چگونگي برخورد آنها با طبيعت و پديده هاي جغرافيايي و از سوي ديگر، ترسيم جغرافياي تاريخي منطقه با استناد به نوشته هاي مورخان و جغرافيانگاران يوناني به روش توصيفي– تحليلي اقدام شود. 

 نسخه قابل چاپ