بانک مقالات تاریخ

در اين پژوهش تلاش شده است تا نوع و جايگاه نهادهاي سياستگذار براي ايلات و عشاير در دوره پهلوي اول توصيف و تحليل شود. بر پايه قانون اساسي ايران، در ساختار حقوقي قدرت سه نهاد سلطنت، مجلس شوراي ملي و هيات وزرا از حق قانوني براي سياستگذاري، از جمله براي ايلات و عشاير برخوردار بودند، اما در ساختار حقيقي قدرت، شان رسمي پادشاه در تصميم گيري، مولفه هاي فردي رضاشاه، باور داشت هاي منفي او در باره بازدارندگي جامعه ايلي و عشيره اي در پروژه نوسازي کشور و صدور فرمانهاي متعدد در باره آنان، در حقيقت جايگاه منحصر به فردي در خط مشي گذاري ايلي و عشيره اي به رضا شاه در مقايسه با مجلس و هيات وزرا بخشيده بود.
در اين پژوهش، همچنين جايگاه مجلس در فرآيند سياستگذاري از رهگذر مصوبات عام وخاص براي ايلات و عشاير نيز تحليل شده است و بنا بر نتايج اين تحقيق، مجلس هشتم با تصويب هشت مصوبه براي ايلات و عشاير، از همسوترين و پرکارترين مجالس دوره پهلوي درخط مشي گذاري براي ايلات و عشاير بوده است.
همچنين هيات وزيران از طريق تقديم لوايح و گذراندن «تصويب نامه»، بخشنامه، «اساسنامه» و «آيين نامه» در جريان سياستگذاري مشارکت مي نمود. يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد که متغير شخصيت رضا شاه بر ساير نهادهاي سياستگذار اولويت مي يافت و عموما به دليل مقام پادشاهي و فرمانده کل قوا بودن، ساير نهادهاي اصلي و فرعي را تحت شعاع جايگاه فراقانوني و تلقي و اشتياقهاي مدرنيستي خود از مساله پيچيده و چند وجهي ايلات و عشاير قرار مي داد.

 نسخه قابل چاپ