بانک مقالات تاریخ

جريان ادبي ايران تا اواخر عصر صفوي (نيمه اول قرن دوازدهم ه.ق.) متکي بر سبک هندي (يا اصفهاني) بود. ديدگاههاي مختلف و گاه متناقضي نسبت به اين سبک از اواسط قرن دوازدهم (اواخرعصرصفويه) تا عصر حاضر وجود دارد. گروهي آن دوره را عصر انحطاط ادبي دانسته اند و در مقابل، نظرات متقن ديگري مبني بر اعتلا و غناي اين سبک نسبت به سبک هاي ادبي ديگر ايران وجود دارد. در اين مقاله از منظر تاريخي و ادبي به بررسي و تحليل اين جريان پرداخته و نقاط ضعف و قوت جريان ادبي اواخر عصر صفويه تبيين مي شود. اين جريان ادبي تا نيمه اول قرن دوازدهم ادامه داشت. نيمه دوم اين قرن در ادبيات نظم و نثر فارسي به دوره بازگشت ادبي معروف است. بررسي زمينه ها و شرايط تاريخي اين تحول ادبي و تحليل نقاط ضعف و قوت آن، از ديگر محورهاي تحقيقي اين مقاله است. در قسمت آخر مقاله نيز به تبيين سبک نگارش متون تاريخي اين دوره پرداخته شده است. نکات و مسايل قابل توجه در نوشتار حاضر عبارت است از: بررسي دوره تاريخي و اوضاع زمانه اي که اين جريان ادبي در آن بستر در حال شکل گيري و تکوين حيات خويش است، با تاکيد بر نقش اصفهان در رابطه با آن، ويژگي شعر و متون تاريخ نگاري اين دوره، کيفيت و مدت زمان حيات سبک هندي، ويژگي ها و تاثيرات تحول ادبي بازگشت و مقايسه تطبيقي اين جريان در ايران و اروپا از منظر تاريخي، نمايندگان برجسته هر سبک و ويژگي آثار آنان.

 نسخه قابل چاپ