بانک مقالات تاریخ

والي ‌نشين اردلان از جمله حکومت هاي محلي عصر صفوي بود که سابقه تشکيل آن به پس از صفويه باز مي گشت. حکام اين والي ‌نشين، که بر قسمت هايي از مناطق کرد نشين غرب کشور حکم مي راندند، به دليل جايگاه خاص جغرافيايي خود؛ يعني، قرار گرفتن در مرز ايران با امپراتوري عثماني، رقيب متخاصم صفويان، نقش قابل توجهي در مناسبات اين دو حکومت داشتند؛ چرا که منطقه حکومتي اين والي ‌نشين در ميدان نبرد و مبارزه و در مسير جغرافيايي لشکرکشي هاي اين دو امپراتوري قرار داشت. به همين دليل حاکمان اين والي ‌نشين به تناسب ضعف يا قوت دربارهاي صفوي و عثماني گاه با دولت صفويه و گاه با دولت عثماني سياست همگرايي و همداستاني را در پيش مي ‌گرفتند.
اين پژوهش در صدد است تا با بررسي تعاملات والي ‌نشينان اردلان با پادشاهان صفوي به دو پرسش اساسي زير پاسخ دهد:
1. ضعف يا قدرت حاکمان اين والي ‌نشين چه تاثيري در روابط آنان با مرکز داشت؟
2. واگرايي يا همگرايي واليان اردلان نسبت به سياست هاي دربارهاي صفوي و عثماني تا چه اندازه تابع ميزان قدرت و انسجام يا ضعف و نابساماني حاکم بر اين دربارها بود؟

 نسخه قابل چاپ