مقالات علوم سیاسی

مقاله حاضر بر آن است تا ضمن نقد و بررسي نظريه هاي متداول در خصوص موانع توسعه سياسي در ايران، از يک سو به تبيين و بررسي ديدگاه هاي متفکران ليبرال اعم از ملکم خان، ميرزا آقا خان نوري، تقي زاده، آدميت و بسياري ديگر از روشنفکران اين طيف فکري پرداخته و از سوي ديگر نيز رويکردي به آرا انديشه گران اسلامي در باب موانع توسعه سياسي در ايران داشته باشد. ادعاي اصلي اين مقاله آن است که سبب ساز اصلي تداوم خودکامگي سياسي در ايران به واقع فقدان انديشه سياسي است که بتواند ساختار کهن خودکامگي را به چالش کشيده و بديلي براي آن ايجاد نمايد. از سوي ديگر رکود انديشه و انديشه گري نيز خود معلول عدم نياز جامعه ايران به تحول و دگرگوني در ساختارهاي نظام سياسي- اجتماعي بوده است. وجود فرهنگ پدرسالاري، فقدان انديشه سياسي چالشگر و نبود زمينه ها و بسترهاي فکري جهت تحول نظام سياسي، ساختار قبيلگي جامعه، فقدان نهادهاي سياسي و اقتصادي مستقل از حکومت و مواردي از اين دست از جمله عواملي هستند که در اين مقاله به عنوان موانع تاريخي توسعه نيافتگي سياسي ايران، از آنها ياد شده است.

 نسخه قابل چاپ