مقالات علوم سیاسی

بسياري بر آنند كه حمله آمريكا به عراق سرفصل نويني در روابط بين الملل و همچنين سياست خارجي ايالات متحده محسوب مي شود. اين حمله نمودي است از تغيير در سياست خارجي ايالات متحده از يك سياست مبتني بر «هژموني جويي» بهك سياست «امپراتوري جويانه». به رغم اينكه سياست ايالات متحده با واكنش منفي زيادي در سطح جهان روبه رو شد، اما در داخل ايالات متحده، حداقل تا مدتي، از آن استقبال مي شد. آنچه در اينجا حايز اهميت است اين نكته مي باشد كه چگونه چنين چرخشي در چارچوب سياستگذاري خارجي ايالات متحده امكان پذير شد. اين مقاله تلاشي است براي نشان دادن چگونگي تكوين اين سياست در بستر گفتماني مناسب در داخل آمريكا. استدلال اصلي آن نيز اين است كه از به هم پيوندخوردن موفقيت آميز چند گفتمان اين بستر مناسب گفتماني فراهم شد. اينها از يك سو شامل چند گفتمان بنيادي سياست خارجي آمريكا يعني ليبراليسم، استثناگرايي، و گفتمان امنيت ملي هستند كه زمينه شكل گيري گفتمان جديد امپراتوري را برساختند و از سوي ديگر گفتمان امنيت سازي كه عراق را به عنوان آماج اصلي عمل در چارچوب اين گفتمان نوين به هدفي مشروع تبديل كرد. با وجود اين، وجود گفتمان ها و خرده گفتمان هاي بديل مي تواند به رغم اين تغييرات، راه را براي مقاومت در برابر تداوم سياست جديد هموار سازد.

 نسخه قابل چاپ