مقالات علوم سیاسی

راهبرد توسعه فرآورده رسيدن نخبگان جامعه به استنباط هاي مشترك است. راهبرد توسعه نمودار همگني دروني انديشه ها و مناسبات اجتماعي است. رسيدن به توسعه بالاترين درجات هماهنگي و همسويي و سازواري را مي طلبد. در ايران راهبردهاي گوناگوني همچون راهبرد جايگزيني واردات و از 1368 به بعد راهبرد توسعه صادرات مطرح گرديده است. برنامه هاي خصوصي سازي و تعديل ساختاري رهيافت هاي جديدتري براي پيشبرد توسعه هستند. ولي اين كوته بيني است كه هر چه را دولت بر آن نام راهبرد نهاد «راهبرد ملي» بيانگاريم. براستي، پيش از آن بايد ديد كه آيا ساخت دولت، ملت به معناي كلاسيك آن در يك اجتماع پيدا شده است يا خير. تاثير شكاف هاي اجتماعي از يك سو و شكاف ميان دولت و جامعه از ديگر سو بر تدوين راهبرد توسعه چيست؟ در اين مقاله مي كوشم نخست با سنجش نظريه هايي كه بسادگي دولت را مسئول چنين كنشي مي داند نارسايي هايي اين رهيافت را نشان دهم سپس به رهيافت جامع تر اريك اولين رايت عنايت خواهم کرد كه رابطه چند سويه دولت و جامعه و شكافهاي اجتماعي بر يكديگر را با پروا نسبت به واقعيت هاي اجتماعي وا مي كاود و در كاربست نظريه او البته نه به شيوه اي مكانيكي بلكه با پروا داشتن نسبت به ويژگيهاي جامعه ايران خواهم كوشيد.

 نسخه قابل چاپ