مقالات علوم سیاسی

اين مقاله در پي نشان دادن اثرپذيري امام محمد غزالي از انديشه سياسي ايران باستان است. «ناخودآگاه» از جمله مفاهيمي است که از روان شناسي به علم سياست راه يافته و منبع و مرجعي است که به صورت نامحسوس در انديشه و عمل يک ملت خودش را ظاهر مي سازد. ناخودآگاه سياسي از مخيله اجتماعي سيراب مي شود. اين مقاله درصدد است با کمک تئوري مديولوژي دبره نشان دهد که مفاهيم بنيادي از انديشه سياسي ايران شهري مانند اتحاد دين و دولت و حاکم فرهمند در مخيله اجتماعي ايرانيان ذخيره شده و از طريق ناخودآگاه سياسي در آرا و انديشه هاي متفکران دوران هاي بعد بازتوليد شده است. امام محمد غزالي، متفکر قرن پنجم که در روزگاري متفاوت و با فاصله چهار قرن پس از زمان حکومت ساساني مي زيست در آراي سياسي اش مجددا دو اصل اتحاد دين و دولت و حاکم فرهمند را احيا نموده و به اين ترتيب آراي سياسي وي متاثر از ايران باستان است.

 نسخه قابل چاپ