مقالات علوم سیاسی

در اين مقاله برآنيم تا با تشريح مباني نوافلاطوني امام شناسي ناصرخسرو قبادياني، حکيم برجسته اسماعيلي سده پنجم هجري و مقايسه آن با برخي مفروض هاي بنيادين انديشه يوناني که در فلسفه فلوطين در مقام بنيادگذار فلسفه نوافلاطوني بازتاب يافته است، به يک نتيجه گيري در حوزه انديشه سياسي دست يازيم؛ بنابراين منظر اصلي ما در اين بررسي، منظري سياسي است نه فلسفي - کلامي. به اين اعتبار تلاش ما توضيح امام شناسي ناصرخسرو با تاکيد بر وجوه سياسي تفکر وي خواهد بود. اين بررسي نشان خواهد داد که به رغم وام داري امام شناسي ناصرخسرو به فلسفه نوافلاطوني، تفکر اسماعيلي ناصرخسرو ناسازگاري هاي بنياديني با فلسفه نوافلاطوني دارد. ناسازگاري هايي که از حيث بحث در انديشه سياسي واجد کمال اهميت اند. فلسفه نوافلاطوني در عين اينکه هيچ دعوي اي نسبت به اقتدار و مرجعيت پيشيني فيلسوف نوافلاطوني ندارد، بر فضايل مدني به عنوان مرحله نخست حصول رستگاري و سعادت تاکيد مي کند. اين در حالي است که امام اسماعيلي ناصرخسرو واجد کيفيتي منحصر به فرد و يگانه، يعني همان دانش باطني است که از طريق آن، هم صاحب اقتدار دنيوي است و هم مرجعيت اخروي. از سوي ديگر در پس امام شناسي ناصرخسرو، به دلايلي که خواهد آمد، دغدغه اي اساسا شرقي يا به تعبيري ايراني نهفته و آن ضرورت وجود فردي است که همزمان سعادت اين جهاني و رستگاري آن جهاني را به ارمغان مي آورد.

 نسخه قابل چاپ