مقالات زبان های خارجی

در طول تاريخ، سيماي ايران در ذهن و انديشه غرب به طور کلي، و نزد فرانسويان به طور خاص، پيوسته جلوه اي دو گانه و متضاد داشته است. اين تصوير که در ابتدا بر اساس کتاب هاي تاريخي کهن شکل مي گيرد، دوباره با اشاراتي که در کتاب مقدس تورات و انجيل به پارس و پارسيان شده، جلوه اي ديگر مي يابد. دوباره اين تصوير با ذهنيت ناشي از جنگ هاي صليبي و تبليغات کشيشان متعصب تغيير چهره مي دهد و سرانجام تحت تاثير سفرنامه هاي سياحان درباره ايران و به خصوص تحت تاثير برداشت هاي عالمانه و حکيمانه فيلسوفان عصر روشنگري فرانسه، از داده هاي اين سفرنامه ها، سيماي حقيقي ايران و ايراني به عنواني يکي از ارکان بنيادين تمدن جهاني براي هميشه در ادبيات فرانسه نقش مي بندد. اين مقاله سعي دارد، با اشاره اي گذرا به چگونگي شکل گيري اين تصوير و تحول آن تا عصر کلاسيک، سفرنامه هاي مربوط به ايران و تاثير آنها بر شکل گيري ذهنيت فرانسويان نسبت به ايرانيان را مورد بررسي قرار دهد.

 نسخه قابل چاپ