مقالات زبان های خارجی

ميخاييل باختين از بزرگترين نظريه پردازان در حوز? نقد ادبي به ويژه در زمين? رمان به شمار مي آيد. وي با معرفي مفاهيمي همچون منطق مکالمه، چند صدايي و عنصر کارناوالي در نظري? ادبي خود، توانست از منظري کاملاً نو به رمان بنگرد. آراء و عقايد وي در باب رمان چندآوايي – که از مشخصه هاي اصلي آن تعدد صداها و آگاهي هاي شخصيت ها است – و ديدگاه ويژ? او در مورد کارناوال، و عنصر خنده و نيروي زايند? نهفته در اين پديده ها، ابزارهايي مناسب در اختيار خواننده قرار مي دهد، تا وي بتواند به خوانشي ژرف از اين ژانر ادبي دست يابد. با بکارگيري و تکيه بر اين مفاهيم است که مي توان از رمان اوليس اثر جيمز جويس، که به زعم بسياري، بزرگترين رمان قرن بيستم است، برداشتي نو را انتظار کشيد. کثرت صداها و آگاهي هايي که در اين رمان هر يک جهان بيني خاص خود را ارائه مي کنند و همچنين استفاد? جويس از تکنيک جريان سيال ذهن و تک گويي دروني، اين اثر را بي گمان در فهرست رمان هاي چند آوايي قرار مي دهد. بعلاوه، وجود تشابهات فراوان بين جويس و رابله – که از نظر باختين عناصر کارناوال و خنده را در ادبيات جاودان نمود – بررسي حضور اين عناصر را در رمان ذاتاً کميکِ جويس، هموارتر مي سازد. اين نوشته سعي بر آن دارد که پس از معرفي رمان جويس و نيز تعريف و تشريح آراء و نظريات باختين، به رديابي دو مفهوم محوري تفکر وي، يعني چندآوايي و عنصر کارناوالي در اوليس بپردازد.

 نسخه قابل چا