مقالات زبان های خارجی

در دستور سنتي زبان فارسي، ضماير شخصي به دو دسته تقسيم مي شوند، يک دسته ضماير منفصل اند و دسته ديگر ضماير متصل. در مقاله حاضر سعي شده است تا ضماير متصل، يا پسوندي، به صورت نظامي متشکل از سه صيغگان تحليل و بررسي شوند: صيغگان اول شامل پسوندهاي غيرِ فعلي اند که اصولاً به ستاک فعل وصل نمي شوند، صيغگان دوم شامل پسوندهاي فعلي اند که فقط به ستاک فعل متصل مي شوند، صيغگان سوم شامل پسوندهاي فعلي و غيرِ فعلي اند که ممکن است به ستاک فعل وصل شوند و يا نشوند. در نوشته حاضر، نمودهاي اين صيغگان ها به صورت توزيعي در زبان فارسي معيار و محاوره مورد بررسي قرار مي گيرند. در ضمن نگارنده همراه با شواهدي نشان مي دهد که اصولاً در زبان آلماني ضماير پسوندي وجود ندارد.

 نسخه قابل چاپ