مقالات زبان های خارجی

پارسي باستان و اوستايي دو زبان خواهر از مجموعه زبان‌هاي ايراني باستان‌اند كه آثاري از آن‌ها به دست ما رسيده است. ويژگي برجسته اين زبان‌ها تصريفي بودن آن‌هاست، بدين معني كه نقش دستوري آن دسته از اجزاي زبان كه تحت مقوله "نام" طبقه‌بندي مي‌شوند، از طريق حالت‌هاي هشتگانه صرفي تعيين مي‌شود. حالت‌هاي صرفي هر يك داراي مفاهيم و عملكرد‌هاي متنوعي‌اند كه بدون آگاهي از آنان، درك زبان امكان‌پذير نخواهد بود. واژه‌هاي صرف شده علاوه بر اين كه در اكثر موارد خود مي‌توانند به طور مستقل به نقش دستوري‌شان در جمله اشاره كنند، گاهي با حروف اضافه نيز همراه مي‌شوند. موضوع اين مقاله بررسي حالت "رايي" يكي از مهمترين و پربسامدترين حالت‌هاي صرفي در زبان پارسي باستان است.

 نسخه قابل چاپ