مقالات زبان های خارجی

نحوه انتقال پيام هاي اخلاقي در ادبيات ايران و فرانسه ، از پاره اي جهات با يکديگر تشابه و از برخي جوانب نيز با هم تنافر دارند. تشابهات اصلي در فحواي پيام هاست و اين که، در هر دو حوزه ادبي، استناد به گفتمان(discours argumentatif)  استدلالي  به منظور تثبيت هر چه بيشتر صحت پيام، اساس کار  تلقي مي شود. اما در کنار اين نوع گفتمان، گفتمان ديگري  نيز حضور دارد که با تکيه بر استبداد نويسنده عمل مي کند؛  حضور اين گفتمان(discours dictatorial)  باعث مي شود تا خواننده  خود را، از همان بدو امر، تابع نويسنده احساس کند. از سوي  ديگر، از ديدگاه روايت شناختي و نظام گزاره گزاري(énonciation)  بين اين دو فرهنگ ادبي تفاوت هايي از حيث گزاره ها، نحوه  عملکرد گزاره گزارها و همچنين نوع مخاطب وجود دارد . در اين  مقاله تلاش شده است تا با اتکا بر اين نکات، به بررسي دو نمونه (سعدي و لافونتن ) در ادبيات اخلاق گراي ا يران و فرانسه بپردازيم و روند گزاره گزاري و عملکرد انواع گفتمان را در اين دو تبيين کنيم و ببينيم آيا راوي / نويسندگان در پي باوراندن پيام خودند يا در انديشه مجاب کردن خواننده.

 نسخه قابل چاپ