مقالات زبان های خارجی

طرح يا پيرنگ يكي از عناصر پويا و زنجيره اي قصه، نمايشنامه و شعر (روايي) است. عناصر روايت وقتي پويايند كه جزيي از پيرنگ روايت باشند. از ميان عناصر گوناگون روايت پيرنگ اساسي ترين و با ثبات ترين عنصر آن است.
هر سكانس و هر بخش روايت داراي پيرنگ است كه خود شامل آغاز، ميانه و پايان است. در حقيقت، يكي از دلايلي كه روايت ها همواره خوشايند مردم بوده اند، آراستگي و نظم و ترتيب دروني آنهاست. خواننده يك روايت انتظار دارد بعد از به پايان رساندن آن به حالت تعادل و آرامش فكري برسد. شايد بتوان گفت هر روايتي كه چنين احساسي را در خواننده بيدار كند، داراي پيرنگ است. بدين منظور ابتدا سعي مي كنيم پاسخي براي اين پرسش بيابيم: چگونه مي توان به روشي منطقي و علمي پيرنگ را در روايت يافت و آن را ارزيابي كرد؟ و آن گاه با بررسي دو اثر از صمد بهرنگي تلاش مي كنيم به پرسش هاي زير پاسخ گوييم: آيا اين دو اثر ويژگي هاي يك پيرنگ ايده آل را دارند؟ آيا اين دو اثر روايت هستند؟ اگر پاسخ منفي است، به چه دليل؟ در واقع،‌ هدف نگارنده، به نوعي، نشان دادن قواعد ساده اي است تا خواننده بتواند به كمك آن پيرنگ داستان را پيدا كند. همان طور كه چامسكي نشان داد كه چگونه جمله هاي پيچيده از جمله هاي ساده نتيجه مي شوند، در رابطه با روايت هم مي توان اين اصل را به كار برد. و در اين جا ما نشان خواهيم داد كه چگونه مي توان از ساختارهاي پيچيده يك متن به اجزا ساده آن رسيد.

 نسخه قابل چاپ