مقالات زبان های خارجی

در طول سال هاي متمادي، در كشور فرانسه، رمان از بهترين ابزارهاي ژرف انديشي در واقعيت بوده است. به طوري كه مكتب ها يا علوم زيبايي شناختي ادبي فراواني تلاش كردند تا از طريق رمان، خود را به واقعيت زندگي نزديك تر سازند. هر چند به نظر مي رسد كه توجه به واقع گرايي متعلق به عصر هومر باشد، اما به آساني مي توان از واقع گرايي رمان نويسان عصر كلاسيك سخن به ميان آورد كه همواره تلاش مي كردند تا به كليات دست يابند. همچنين مي توان از رمان نويسان نامي رئاليست يا ناتوراليست سده نوزدهم ميلادي ياد كرد. اما مهم تر از همه، بهتر است از رمان نويسان «عصر بدگماني» سخن گفت كه با افكندن سايه شك و ابهام بر روي اركان رمان، آن را به بازنگري درخودش واداشتند، تا به فرم و ساختارش بپردازد، از ارجاع دادن به جهان پيرامون بپرهيزد و خودش يا به عبارت بهتر، متن آن، موضوع ارجاع داستان قرار گيرد. با توجه به اين مهم، در اين مقاله تلاش نگارنده بر اين خواهد بود كه با رويكردي تطبيقي به بررسي مفاهيم «واقعيت» و «واقع گرايي» در رمان سنتي و رمان نو بپردازد.