مقالات زبان های خارجی

انديشه مرگ به مثابه پايان همه چيز، در آثار هدايت بسيار پر رنگ است. در واقع مرگ، هراس از آن و در عين حال افسون آن، به گونه اي اساسي به جهان هدايت شكل و سمت و سو مي بخشند. بدون شك دلزدگي هدايت از زندگي و دل سپردن او به مرگي كه البته هراس انگيز است، ريشه در عواملي مختلف دارد، از جمله بستر اجتماعي - فرهنگي كه در آن نويسنده به كار نگارش مشغول بوده است. البته اين موضوع در ماهيت نوشتار نيز قابل بررسي است. اما در مقاله حاضر بدون پرداختن به عوامل برون متني، سعي كرده ايم ماهيت و نمود اين ذهن مرگ انديش را از خلال آثار او و به ويژه دو اثر اصلي اش يعني زنده به گور و بوف كور بررسي كنيم. مرگي كه وسوسه اش و در عين حال هراس از آن شخصيت ها و نيز خود نويسنده را در برزخي هولناك گرفتار كرده است.