مقالات زبان های خارجی

همان گونه كه مي دانيم پيوستگي يك داستان روايي، به هنگام خواندن، مستلزم ايجاد ارتباط ميان شبكه هاي متعدد معنايي است كه در جاي جاي آن وجود دارند و به آن شكل مي دهند. در داستان هاي ژان فيليپ توسن، سكانس روايي به مانند يك كل حاوي معنا عمل مي كند. هر سكانس، كه خود به واقع قطعه اي مستقل محسوب مي شود، قرار است واحدي بسته يا هسته اي داراي معنا و خود بسنده را تشكيل دهد. از آنجا كه ساختار آثار وي به گونه اي نيست كه خوانندگان را به سوي راه حلي نهايي سوق دهد، مخاطبان وي، چنانچه بخواهند به ارزيابي درستي از معناي اين آثار دست يابند، ناچارند از ميان سكانس هاي ياد شده و يا مجموعه اي از آن ها دست به انتخاب بزنند. مطالعه حاضر سعي دارد تا به گونه اي اجمالي و البته ضروري، از مفاهيم ”درونمايه“ و ”ايزوتوپي“ تعريفي نو ارايه داده، ويژگي منحصر به فرد شيوه روايي خالق دوربين عكاسي را آشكار سازد.