مقالات زبان های خارجی

ارتقا آموزش زبان و پس آنگاه ارزيابي آن، نيازمند تغيير بنيادي در نگرش استادان و نيز فراگيران در زمينه شيوه هاي جديد آموزش و ارزيابي است و هيچ تغييري در اين گستره ها بدون به وجود آمدن اعتقاد نسبت به کارآمدي شيوه هاي جديد و نيز وجود تمايل و انگيزه ميان استادان و فراگيران براي عملي کردن آن تغييرات و شيوه ها امکان پذير نيست. پژوهش حاضر با هدف بررسي معلمان ايراني زبان خارجي، در زمينه بکارگيري شيوه اي جديد از سنجش به نام خود ارزيابي (Self Assessment) طراحي شده است. براي تحقق اين هدف پرسشنامه اي به 32 تن از استادان زبان تمام وقت و حق التدريسي دانشگاه ها داده شد. اين پرسشنامه که توسط نويسندگان اين مقاله تنظيم شده بود، نگرش استادان را مورد پرسش قرار مي داد. اين استادان به تدريس زبان هاي انگليسي، آلماني، ايتاليايي، و اردو اشتغال دارند و به استادان با تجربه، با سابقه تدريس 10 سال به بالا، و استادان جوان، با سابقه تدريس کمتر از 5 سال، تقسيم شدند. نتايج به دست آمده حاکي از آن بود که استادان زبان نسبت به عملي بودن شيوه هاي جديد سنجش به طور عام و خودارزيابي به طور خاص نگرشي منفي دارند. همچنين مشاهده شد که اين قضيه بين استادان با تجربه جدي تر بوده و نوعي وابستگي شديدتر نسبت به شيوه هاي متداول در آنها وجود دارد. اگرچه استادان جوان تا حدودي با شيوه هاي جديد آشنايي دارند، اين آشنايي ناگزير منجر به استفاده از اين شيوه ها نمي شود. در توضيح اين حالت مي توان گفت استادان بر اين باورند که سپردن اختيار سنجش به فراگيران، از قدرت و نفوذ آنان در کلاس مي کاهد.

 نسخه قابل چاپ