مقالات زبان های خارجی

کودکي، اثر اتوبيوگرافي ناتالي ساروت، نويسنده فرانسوي قرن بيستم است. در اين اثر، ساروت با تداعي خاطرات، با زدودن مرز بين واقعيت و خيال، شاهکاري مي آفريند تا دنياي آميخته از هر دو عنصر را به خواننده عرضه بدارد. آن چه مايه موجوديت اين رمان مي شود، گسستن از سنت، ماهيت واقعي و شکل روايي آن است. ساروت در اين اثر شکل تازه اي از «من» نويسنده را ارايه مي کند که گاهي در نقش کودکي ظاهر مي شود تا وقايع را نقل کند؛ گاهي نيز به عنوان راوي در متن نقش مي آفريند و حوادث را آگاهانه نقد و بررسي مي کند. در اين جستار سعي مي شود به شيوه نوين روايت در کودکي اثر ساروت پرداخته شود تا بتوان براي پرسش زير پاسخ مناسبي پيدا کرد: چرا ساروت براي بازگويي يادمان هاي کودکانه اش از گفت و گوي درون متني بين راوي و شخصيت استفاده کرده است؟ به موازات بررسي اين مقوله، سعي شده است تا با پژوهشي در شيوه نگارش، ساختار اثر و ويژگي هاي زبان شناختي و زماني آن به تفاوت هاي اساسي رمان نو با رمان سنتي اشاره شود.

 نسخه قابل چاپ