مقالات زبان های خارجی

عبداله بن سعد بن ابي سرح قرشي اسلام ميآورد و اندك زماني كتابت وحي ميكند، سپس از دين باز ميگردد و مرتد ميشود. بررسيهاي تاريخي نشان ميدهد كه ارتداد او ارتباطي با نگارش قرآن ندارد، ولي قصه نويسان، كه اغلب فاقد قوه تحليل اند، شايد مغرضانه، شايد ساده لوحانه، روي گرداني وي را به تحرير آيات الهي ربط مي دهند. اين قصه هاي بي اساس به تفاسير و تواريخ هم راه مي يابد، حتي از درياها مي گذرد تا در سده بيستم ميلاد، نويسنده اي از ايتاليا، آن را از حيث روايت پردازي تاويل كند؛ قرن ها پيش از او يك شاعر صوفي  فارسي نيز اين قصه را موافق راي صوفيانه خويش تاويل كرده است. قياس آن چه اين دو گفته اند، جدا ازاين كه يكي از موارد داد و ستدهاي دايم فرهنگي را به دست مي دهد، وسعت ميدان تاويل را نيز آشكار مي كند.

 نسخه قابل چاپ