مقالات زبان های خارجی

پژوهش حاضر با هدف آشکار ساختن تفاوت هاي نظام آهنگ زبان فارسي و نظام آهنگ زبان ژاپني، براي استفاده در گستره هاي زبان شناسي مقابله اي و آموزش زبان انجام پذيرفت. نخست يک توصيف مرجع از نظام آهنگ هر يک از دو زبان در چارچوب نظريه تحقيق برگزيده شد و نظام آهنگ دو زبان در قالب اين دو توصيف مطالعه و مقابله شد و تفاوتي ساختاري بين دو زبان در قالب يک فرضيه براي تحقيق مطرح شد که عبارت بود از وجود تکيه زير و بمي هسته اي Nuclear Pitch Accent (NPA) در فارسي و عدم وجود آن در ژاپني. سپس داده هايي که نماينده کليه الگوهاي آهنگي دو زبان بودند، جمع آوري شد و از پنج دانشجوي زبان ژاپني در ايران و پنج دانشجوي زبان فارسي در ژاپن خواسته شد تا تمامي داده ها را در محيط آزمايشگاهي بخوانند. پس از بررسي و تجزيه و تحليل منحني هاي زير و بمي پاره گفتارهاي ضبط شده، مشخص شد که در هر گروه آهنگي فارسي يکي از گروه هاي تکيه اي دارنده تکيه زير و بمي هسته اي است و برجسته تر از ساير گروه ها ادراک مي شود. در حالي که در زبان ژاپني تکيه واژگاني کليه کلمات در کلام تظاهر مي يابند و هيچ واحدي برجسته تر از ساير واحدها توليد و ادراک نمي شود.

 نسخه قابل چاپ